Lago Titicaca

Wat een belevenissen dit weekend! Samen met Meghan ben ik vrijdagavond vertrokken om zaterdag en zondag de eilanden van het Titicacameer te bezoeken. Aan de ene kant was dat een geweldige ervaring, maar het was ook enigszins vreemd en verwarrend... Ik zal vertellen waarom.

Het begon al met het allereerste aspect van de tour: we zouden door de bus opgepikt worden op ons adres. In plaats van de bus, zagen we om de afgesproken tijd de vrouw van de travel agency verschijnen die ons meedeelde dat we zelf met de taxi naar het busstation moesten. Daar waren we nog nooit geweest, maar toen we dat uitlegden ging ze gelukkig met ons mee. Aangekomen op het busstation mochten we zelf uitzoeken welke bus de juiste was en moesten we ineens extra belasting betalen. Niet veel, maar we wisten het ook niet van te voren.
De volgende ochtend om 5.30 kwamen we aan in Puno, de stad die aan het Titicacameer ligt. Van te voren was gezegd dat we in een hostel zouden wachten, waar we konden douchen en ontbijten, tot de boot zou vertrekken. In plaats daarvan kregen we van onze gids de keuze om ofwel het stadcentrum in te gaan, ofwel op het busstation te wachten. We gingen voor de tweede optie, omdat rondlopen in het centrum op zo´n tijdstip ons geen goed plan leek. Na een kwartier kwam degene die ons opgewacht had naar ons toe en bood ons aan toch naar een hostel te gaan. Ze leidde ons naar een taxi en vroeg ons na de rit, ondanks dat ze had aangegeven dat het niets extra´s zou kosten, deze zelf te betalen. Vervolgens gaf ze heel duidelijk aan dat ze ons persoonlijk weer op zou halen als het tijd was om naar de boot te gaan, 7.40 uur. In plaats daarvan kwamen er drie mannen in een busje die naar ons vroegen. Dat vertrouwden we niet helemaal, maar uiteindelijk bleek het in orde. Bij de boot kregen we vervolgens wéér een andere gids.
Die is wel de rest van het weekend bij ons gebleven. Maar zoals je je kunt voorstellen, kregen we geen al te best gevoel van deze gang van zaken.

Gelukkig hebben de ervaringen die we de rest van het weekend opgedaan hebben dat meer dan goedgemaakt.
Als eerste voeren we naar de drijvende Uros-eilanden. Dat zijn eilanden die door de bewoners zelf zijn gemaakt van een specifiek soort riet dat in overvloed in het meer groeit. Het Uros-volk maakt bijna alles van het riet: hun eilanden, de huisjes die erop staan, hun boten, hun eten (naast vis en andere dingen die ze uit het meer kunnen halen), en souvenirs. Er zijn talloze piepkleine zelfgemaakte eilandjes, zelfs één met een kerkje en één met een schooltje. De meeste zijn niet toegankelijk voor toeristen, maar een paar wel. Heel uniek en bijna onvoorstelbaar dat deze mensen zo leven!

Ook op het volgende eiland dat we bezochten, Amantaní, wonen mensen met een heel eigen cultuur. Dit hebben we van heel dichtbij beleefd, omdat we op dit eiland bij een lokale familie zijn blijven eten en slapen. Het eiland heeft een heel rustgevende sfeer, doordat alle mensen op een boerderij leven en alles wat ze nodig hebben zelf verbouwen. Er zijn 4 gedeelten op het eiland, waarvan ieder zijn eigen specialisme verbouwt: oca´s (een soort zoete aardappel, beetje paarsig), aardappelen die hier papa´s worden genoemd, bonen, en quinoa. Onze maaltijden bestonden dan ook voornamelijk uit deze producten. Verder houden de mensen vee: vooral schapen (net Texel dus), en ook wat kippen, ezels en cavia´s. De mensen dragen altijd hun traditionele kleding, deels vanwege de toeristen die ze in het hoogseizoen bijna iedere dag ontvangen, en deels om hun eigen cultuur te behouden.
Dit was natuurlijk ontzettend bijzonder om mee te maken, slapen op een vredig boerderijtje bij een Amantaní-familie. Maar een nog mooiere belevenis was het wachten op de zonsondergang op de top van Pachamama, één van de pieken van het eiland. Amantaní bestaat uit twee hoge pieken: Pachamama en Pachatata, Qechua voor Moeder Aarde en Vader Aarde. Na een klim van ongeveer 40 minuten hadden we een prachtig uitzicht, en het wachten op de zonsondergang gaf een onbeschrijflijk gevoel. Er stond een harde wind en ik beleefde alles van de natuur om me heen heel intens: het zonlicht, de schaduwen die de bomen en rotsen op het land wierpen, de plantjes en grassprietjes die meedeinden met de wind, de stroming van het water die de wind veroorzaakte, het geluid van de wind dat alles overstemde, de lucht die ik inademde... Als ik eraan terugdenk krijg ik nog steeds een tintelend gevoel vanbinnen. Het had van mij eeuwig mogen duren.

Natuurlijk duurde het niet eeuwig, want we gingen slapen bij de familie en na een heerlijk en vroeg ontbijt de volgende morge moesten we alweer afscheid nemen. We hebben de families heel hartelijk bedankt voor hun gastvrijheid en openheid en daarna zijn we naar het laatste eiland gevaren: Taquile. Op Taquile leven mensen ongeveer net zoals de mensen op Amantaní, maar ze hebben net andere kleding en gewoonten. We zijn aan de ene kant van het eiland omhoog geklommen, hebben rondgeslenterd op het pleintje en van het uitzicht en het zonnetje genomen (de voorspelde sneeuw is niet gekomen; het was stralend weer. Maar af en toe was het toch nodig om een muts te dragen, ja zo´n gebreide Peruaanse, ´s avonds in de wind bijvoorbeeld, dan is het toch erg koud op de eilanden) en geluncht (over de lunchtijd was de gids nogal ambivalent: eerst zei hij in het Spaans dat we om 1 uur moesten verzamelen, toen in het Engels om 11 uur en ook nog iets over 12 uur en uiteindelijk moesten we 10.2 uur verzamelen. Weer zoiets vreemds en verwarrends..) en aan de andere kant van het eiland zijn we weer naar beneden gewandeld.

Daarna was het alweer tijd voor de boottocht terug naar Puno, 3 uur lang genieten op het dak van de boot. De meeste mensen gingen slapen, maar mij niet gezien! Genoeg tijd om in slaap te vallen tijdens het wachten op de bus en de busrit terug, die gelukkig iets soepeler verliep dan de heenreis. En vanmorgen zijn we veilig thuisgekomen, wat wel een erg grote opluchting was! Door alle tegenstrijdigheden tussen de afspraken en de werkelijke gang van zaken was ik af en toe een beetje bang dat er iets mis zou gaan. Maar ik ken de Peruanen inmiddels wel: als je links zegt, knikken ze en gaan ze rechts. Als je afspreekt om tot 3 te tellen, tellen ze tot 5. Zoiets. Ik weet niet of ik er echt aan ga wennen, maar inmiddels kan ik er wel om lachen. En al met al was het een weekend dat in mijn geheugen gegrift staat!