Academia, típico Peruano y Valle Sagrado

Er is alweer een week voorbij van mijn tijd in Peru. Wat gaat het snel! ¡Qué rápidamente! De week Spaanse les op de Academia Latinoamericana de Españnol zit er dus alweer op. Eigenlijk is één week te kort om echt goed Spaans te leren, maar ik heb mijn niveau al flink verbeterd. Mede dankzij een geweldige leraar en een miniklasje van 2 studenten heb ik intensief les gehad, met veel praten (todo en Español, claramente) en ondertussen ook nog veel gelach. Toch vind ik spreken nog het moeilijkst; lezen en schrijven gaat heel goed omdat ik dan alle tijd heb om na te denken, luisterend kan ik ook het meeste begrijpen, maar spreken is nog echt lastig. Ik hoop dus dat ik me ga redden op het vrijwilligerswerk, daar gaat het op dit moment om!

Behalve de Spaanse taal heb ik afgelopen week veel geleerd over typisch Peruaanse dingen. Zo is het verkeer hier een gekkenhuis, één en al getoeter en je moet je leven wagen als je wil oversteken, maar verder zijn de mensen heel vredelievend. Het zit in de cultuur om alles met elkaar te delen en het is gebruikelijk om elkaar te groeten met een kus op de wang en een omhelzing (ook als je elkaar voor het eerst ontmoet). Wat ik ook erg mooi vind, is dat er bij gezondheidsproblemen eerst met natuurlijke middelen zoals thee en kruiden wordt gewerkt en daarna of in ernstiger gevallen pas met andere medicijnen.
Verder zijn er talloze feestdagen in Peru: Kinderdag (dat was afgelopen vrijdag), Vriendendag, Lerarendag, allerlei dagen ter ere van katholieke heiligen, en vieringen van de Inca´s zoals Inti Raymi (Zonnewende) en Pachamama (Moeder Aarde). De religie van de Peruanen is een combinatie van het Katholieke geloof en het geloof van de Inca´s.
Natuurlijk heb ik ook typisch Peruaanse gerechten geproefd. Er wordt veel gekookt met maïs, dat er in alle soorten en maten is. Zelfs paarse maïs: chicomorado. Ook zoete aardappelen worden veel gebruikt, en van de week heb ik ´picarones´ geproefd. Dat zijn een soort donuts, qua vorm, gemaakt van zoete aardappelen en geserveerd met iets zoets en kleverigs dat volgens mij ahornsiroop is. Letterlijk om je vingers bij af te likken! En wist je dat ´cuy´, oftewel cavia, ook typisch Peruaans is? Ik dacht altijd dat het Chileens was, maar het komt zelfs specifiek uit de regio van Cusco - in Lima en Arequipa bijvoorbeeld wordt het helemaal niet gegeten. Of ik cuy ga proeven weet ik nog niet.. ik zet wel mijn vegetarische voorkeur aan de kant om de cultuur te proeven, maar cavia? Wat ik wel heel graag wil proeven, is ´ceviche´, dat is vis met limoen. Het wordt niet gebakken of gekookt, het limoensap zorgt voor het garen van de vis. Verder ben ik erachter gekomen dat de eetgewoontes hier anders zijn dan in Nederland: het ontbijt is vergelijkbaar, maar vervolgens is de lunch (almuerzo) de grootste en belangrijkste maaltijd van de dag en er wordt ´s avonds licht of niet gegeten. In mijn gastgezin niet, wat soms voor een hongerig gevoel zorgde en dan gingen Meghan, de andere studente die in mijn gastgezin verbleef, en ik nog even pizza of een broodje halen in één van de vele restaurantjes of pastelerias. Andere mensen eten ´s avonds vaak nog restjes van de lunch, bijvoorbeeld wat soep. Inmiddels ben ik gewend aan het eetpatroon, sowieso het ritme van de dag. Het wordt rond 6 uur ´s ochtends licht, waardoor mensen vroeg met de dag beginnen, en rond 6 uur ´s avonds weer donker, dus het ritme is wat naar voren geschoven.

Hier in Cusco is ook de Incacultuur overal nog terug te zien. Dit weekend heb ik me daarom in de wereld van de Inca´s gewaand. Zaterdag ben ik samen met Meghan, Justine en Bettina naar Moray en Maras geweest, twee plaatsen in de Valle Sagrado. Moray is een heel bijzondere plek gebouwd door de Inca´s, bestaande uit 14 terrassen die samen 150 meter hoogte beslaan. Ieder terras heeft een ander microklimaat. Hierdoor konder de Inca´s op deze ene locatie een verscheidenheid aan gewassen verbouwen. Slimme jongens, die Inca´s! Tegenwoordig wordt Moray niet meer voor de landbouw gebruikt, maar wel wordt ieder jaar op 2 augustus Pachamama gevierd, het feest ter ere van Moeder Aarde. Hier nemen enkel vrouwen aan deel. De jongste vrouwen staan op het laagste terras, de oudste op het hoogste terras. Iedere leeftijdsgroep draagt een eigen kleur kleding, volgens de regenboogkleuren van de vlag van de Inca´s. Omdat deze plek speciaal voor vrouwen is, is Moray gebouwd in de vorm van een baarmoeder.
Maras is een plaats waar zich de zoutmijnen bevinden. De mineralen die zich in de bergen en het water bevinden zetten zich hier af, waardoor er verschillende soorten zouten ontstaan. Er zijn een aantal families die deze zouten delven. Het is prachtig om te zien: de zoutmijnen strekken zich uit over een groot gebied in de bergen.

Zondag ben ik samen met een hele groep van de Academia en een gids door de Valle Sagrado, de Heilige Vallei, gereisd. Hier bevinden zich verschillende plaatsen die heilig waren voor de Inca´s en waar hun karakteristieke bouwwerken bewaard zijn gebleven. De Inca´s geloofden in natuurlijke schoonheid. Daarom zijn de stenen van hun gebouwen heel eenvoudig en nauwelijks bewerkt. Er zijn alleen af en toe symbolen te zien die staan voor bijvoorbeeld Moeder Aarde, de Zon of symbolische dieren. Zo symboliseert de condor de hemel en is hij de drager van de doden naar het hiernamaals; de poema is heilig en representeert de stad Cusco; en de slang staat voor de rivier en de aarde. De Inca´s aanbaden alles wat Moeder Aarde hen gaf: aarde, water, lucht en vuur. Ook de zon en de maan werden aanbeden. Daarom is in iedere plaats een tempel voor elk van hen te vinden.
De eerste plaats die we bezocht hebben is Pisac, net als Moray een archeologische plaats met terrassen en ruïnes, mar dan veel groter. De terrassen beslaan een enorme hoogte van de vallei tot de top van de berg. Voor mijn gevoel heeft deze plek iets magisch. Het is gebouwd op een berg van ongeveer 3700 meter hoog. De Inca´s bouwden zo hoog n de bergen omdat ze zo dicht mogelijk bij de goden wilden zijn en omdat ze vanaf de bergen de prachtige natuur van Moeder Aarde konden zien. Helaas hadden we niet zoveel tijd tijdens de tour om rond te lopen in Pisac. We zijn daardoor alleen naar het dorpje op de top van de berg gelopen (niet helemaal vanuit de vallei, hoor), wat letterlijk adembenemend en duizelingwekkend was met het uitzicht op de vallei, maar Pisac is zo groot en indrukwekkend dat ik graag meer tijd had gehad om ervan te genieten. Mocht je dus ooit naar Pisac gaan, trek er dan een hele dag voor uit in plaats van mee te gaan met een tour waarmee je naar meerdere plaatsen in de Valle Sagrado op één dag gaat.
Dat neemt niet weg dat de rest van de dag ook een ervaring was die ik niet had willen missen. We hebben heerlijk Peruaans gegeten in Urubamba en zijn daarna naar Ollyantantambo gegaan. In Ollyantantambo zijn de tempels gebouwd van enorme stenen tot wel 9 ton. Die stenen kwamen bij een steengroeve 7 kilometer verderop vandaan. De Inca´s verplaatsten deze stenen met mankracht; tienduizenden mannen en vrouwen werkten hieraan mee. En dan te bedenken dat de toeristen klagen over de ´zware klim´ van 240 traptreden...
De tocht eindigde in Chinchero, waar de Peruaanse bevolking liet zien hoe het traditionele textiel van lama- en alpacawol wordt gemaakt (een alpaca is een soort lama, maar de wol is fijner en dunner maar tegelijkertijd warmer). Vooral interessant is hoe de wol gekleurd wordt: allemaal met natuurlijke stoffen. Groen komt bijvoorbeeld van eucalyptusbladeren en rood van paarse maïs. Door mineralen zoals zouten toe te voegen kunnen tientallen verschillende tinten gecreëerd worden.
Al met al was het dus een weekend vol ervaringen, een kijkje in de wereld van de Inca´s en ook die van de traditionele Peruaanse bevolking. De mensen in Chinchero zeiden dat ze dankbaar zijn dat het toerisme hun tradities in stand houdt. Anders zou de concurrentie met de moderne techniek hun einde betekenen. Dat zou verschrikkelijk zonde zijn, want juist de verbondenheid met de natuur die overal terugkomt vind ik zo mooi. Tijdens de reis door de Valle Sagrado heb ik ook met onophoudelijke bewondering naar het landschap gekeken. Desafortunadamente niet te vangen in foto´s, maar toch heb ik er een paar genomen om een tipje van de sluier op te lichten en het met jullie te delen. Maar om de prachtige Andes echt te zien, moet je toch zelf naar Peru komen!

Doordeweeks ben ik ook niet stil blijven zitten; ´s middags had ik Spaanse les, maar ´s ochtends ging ik iedere dag met Meghan naar het centrum van Cusco. We hebben rondgelopen om de straatjes vol kleuren en heerlijke sfeer te ontdekken, de Qoricancha (Tempel van de Zon in Cusco) bezocht, travel agencies om de beste en voordeligste weekendtour naar Lago Titicaca te boeken (wat gelukt is, volgend weekend gaan we!), en de optocht van schattige, verklede kinderen op Plaza de Armas bezocht op El Dia de Niños.
Wat me trouwens opvalt is dat de verschillen met de Westerse wereld helemaal niet zo groot zijn als ik had verwacht. Natuurlijk zijn er wel dingen anders en zijn er groepen die in armoede leven, maar veel mensen leven ongeveer net zoals Westerse mensen. En bovendien valt het met de onveiligheid reuze mee: als je een beetje op je spullen let en niet op dronken mensen afstapt, is er niets aan de hand. Net als in Nederland. Gisteren heb ik voor het eerst een combi (klein busje) genomen en daar had ik niet zo bang voor hoeven zijn als ik was door alle waarschuwingen. Er zal ongetwijfeld weleens iemand beroofd worden, maar dat gebeurt overal als je niet oplet. Laat je dus niet weerhouden door angstaanjagende verhalen, want over het algemeen gaat alles goed!

In één week heb ik dus ontzettend veel geleerd en meegemaakt, en nu ben ik alweer verhuisd van het gastgezin naar het appartement waar meer vrijwilligers wonen (ja, je neemt jezelf altijd me op reis. In Nederland verhuis ik snel, ook hier verhuis ik snel). Ik ga Meghan als maatje erg missen, want in één week hebben we zoveel samen gedaan dat we elkaar goed hebben leren kennen. Ook Liliane en Adolfo met hun goede adviezen en verhalen over Cusco zal ik missen. Maar in het appartement waar we met z´n drieën wonen wordt het vast ook ontzettend leuk!

En dan begint vandaag het vrijwilligerswerk. Van het weekend zag ik er eerlijk gezegd een beetje tegenop, omdat het onzeker was geworden wat er precies zou gaan gebeuren. Op de laatste dag voor vertrek hoorde ik namelijk ineens dat ik een Verklaring Omtrent het Gedrag moest aanvragen, wat 4 weken duurt. Te laat dus. Er zijn ook nog andere documenten nodig, wat de zaak nog ingewikkelder maakte. En dat terwijl ik maanden van te voren gevraagd had of ik nog dingen moest voorbereiden. Nee hoor, allemaal niet nodig, ik moest het loslaten en in Peru zou het allemaal geregeld worden. Mooi niet dus. Gelukkig heb ik vanmorgen een gesprek met Horti, de coördinator voor vrijwilligers, gehad, en besloten over te stappen naar een ander project. Vanaf vanmiddag ga ik een groepje van 6 kinderen Engelse les geven en helpen met hun huiswerk. Ik ben dus niet aan mijn lot overgelaten met de problemen die optraden en nu ga ik zelf eindelijk beginnen met vrijwilligerswerk! Ik houd jullie op de hoogte hoe dat zal zijn. En ik ben ook benieuwd hoe het met jullie gaat <3 liefs, besos y abrezos uit Peru!